ගුණපාලගේ කුඩා නිවස පිහිටියේ කඳු බෑවුමකය. ඔහුගේ බිරිඳ සීතා සහ දස හැවිරිදි පුතු සමීර සමඟ ඔහු ගත කළේ සරල එහෙත් සතුටු දිවියකි.
එදින රාත්රිය අන් කවරදාටත් වඩා බියකරු විය. ධාරානිපාත වර්ෂාව වහලය මත තාලයක් නැති බෙර හඬක් මෙන් ඇසෙන්නට විය. විදුලිය විසන්ධි වී පැය ගණනකි. රාත්රී ආහාරය සූදානම් කරමින් සිටි සීතා, කුස්සියේ ලප්පුව එළියෙන් එළවළු කපමින් සිටියාය. ගුණපාල සහ සමීර ද කුස්සියේ මේසය අසල වාඩි වී සිටියේ වෙනත් කාමරවලට වඩා එහි උණුසුමක් දැනුණු බැවිනි.
රාත්රී අටට පමණ කඳු මුදුනින් මහ හඬක් ඇසුණි. එය අහස දෙදරුම් කන ගිගුරුම් හඬකටත් වඩා භයානක විය. ඊළඟ තත්පරයේදී පොළොව දෙපා යටින් ඇදී යන්නාක් මෙන් දැනිණි. "දුවන්න!" ගුණපාල කෑගැසුවේය. නමුත් දුවන්නට තැනක් නොවීය.
මහා පස් කන්දක්, ගල් මුල් සහ ගස් සමඟින් පැමිණ ඔවුන්ගේ නිවස බිලිගත්තේය. සියල්ල අඳුරේ ගිලී ගියේය. නිවස දෙකඩ වී ගියද, දෛවයේ හාස්කමකට මෙන් ඔවුන් සිටි කුස්සිය කොටස පමණක් යම් තාක් දුරට ආරක්ෂිතව ඉතිරි විය. කොන්ක්රීට් ස්ලැබ් එකක කොටසක් කුස්සියට ඉහළින් ආනතව වැටී තිබූ අතර, ඒ මතින් ටොන් ගණනක් බරැති මඩ තට්ටුවක් පිරී තිබුණි. ඔවුන් මුළුමනින්ම ලෝකයෙන් වෙන් වී, පොළොව යට සිරකරුවන් බවට පත්විය.
පළමු හෝරාව ගෙවුණේ කම්පනයෙනි. ලාම්පුව නිවී ගොස් තිබුණි. සීතා සමීරව තුරුළු කරගෙන හඬන්නට වූවාය. ගුණපාල අඳුරේ අතපත ගාමින් තත්ත්වය වටහා ගැනීමට උත්සාහ කළේය. ඔවුන් සිටියේ කුඩා ඉඩකඩකය. වාසනාවකට, කුස්සියේ තිබූ සහල් මල්ලක්, වතුර කළයක් සහ සීනි බෝතලයක් ඔවුන්ට හමු විය. එහෙත් වඩාත්ම වටිනා දෙය එය නොවේ.
කුස්සියේ වහලයත් බිත්තියත් අතර වූ කුඩා පැල්මකින්, ඉතා සිහින් සුළං රැල්ලක් ඇතුළට එන බව ගුණපාලට දැනිණි. එය ඔවුන්ගේ ජීවන හුස්ම විය. ඒ කුඩා ඉඩ නොවන්නට ඔවුන් පැය කිහිපයක් තුළ හුස්ම හිරවී මියයනු ඇත.
දින දෙකක් ගත විය. එය දින දෙකක් බව ඔවුන් දැන සිටියේ නැත. ඔවුන්ට තිබුණේ සදාකාලික අඳුර පමණි. බඩගින්න සහ පිපාසය ඔවුන්ව පෙළන්නට විය. වතුර උගුර බැගින් බොමින් ඔවුන් ජීවිතය ගැටගසා ගත්හ. කුඩා කුස්සිය තුළ වූ අපිරිසිදු වාතය සහ තෙතමනය නිසා සීතාට සහ සමීරට උණ ගැනුණි. ඔවුන්ගේ සිරුරු දුර්වල වෙමින් තිබුණි.
"අපිව කවුරුහරි බේරගනීවිද තාත්තේ?" සමීර හීන් හඬින් ඇසුවේය.
ගුණපාල තම පුතුගේ හිස අතගෑවේය. ඔහුගේ සිතේ ද බිය රජකරමින් තිබුණි. නමුත් ඔහුට එක බලාපොරොත්තුවක් තිබුණි. "පුතේ, බය වෙන්න එපා. අපේ රටේ හමුදාව ඉන්නවා. කොහේ හිටියත්, මොන කරදරේක හිටියත් අපේ රණවිරුවෝ ඇවිත් අපිව බේරගන්නවා. ඒ ගැන විශ්වාසය තියන්න." ඔහු සීතා දෙස බැලුවේය. ඇය අමාරුවෙන් සිනාසුණාය. ඔවුන්ගේ එකම ධෛර්යය වූයේ ඒ විශ්වාසයයි.
තුන්වන දිනය (ඔවුන් අනුමාන කළ පරිදි) උදාවිය. ඔවුන්ගේ ශරීර ශක්තිය පිරිහී තිබුණි. හුස්ම ගැනීම පවා අපහසු විය. මඩ සුවඳ ඔවුන්ගේ පෙනහළු පුරවාගෙන තිබුණි. සීතා සිහිසුන්ව වැටෙන්නට ආසන්න විය. ගුණපාල ඇයට වතුර බිඳක් පොවා, "තව ටිකක් ඉවසන්න මැණිකේ, අද එයාලා ඒවි" යැයි කීවේය. ඔහුට ද දැන් ඒ වචන විශ්වාස කිරීමට අපහසු වී තිබුණි.
එදින දහවල්, ඔවුන්ට පොළොවට ඉහළින් යම් දෙදරීමක් දැනිණි. මුලදී එය තවත් නායයෑමක් යැයි සිතා ඔවුහු බිය වූහ. නමුත් එය යන්ත්රයක හඬකි.
"ඒගොල්ලෝ ඇවිල්ලා! මං කිව්වේ!" ගුණපාල දුර්වල හඬින් කෑගැසුවේය.
ඔහු ළඟ තිබූ වළඳක් ගෙන හැන්දකින් ඊට තට්ටු කරන්නට පටන් ගත්තේය. "අපි මෙහේ! අපි මෙහේ!" ඔවුහු හැකි වෙර යොදා කෑගැසූහ.
ඉහළින් ඇසුණු ශබ්ද තීව්ර විය. පැය ගණනක් තිස්සේ ඔවුන්ට ඉහළින් පස් ඉවත් කරන හඬ ඇසුණි. හදිසියේම, ඔවුන්ට හුස්ම ගැනීමට තිබූ කුඩා සිදුර අසලින් පස් කඩා වැටුණි. ඒ සමඟම, දින ගණනකට පසු පළමු වතාවට සූර්යාලෝකයේ සිහින් ධාරාවක් අඳුරු කුස්සිය තුළට කඩා වැදුණි. එය ඔවුන්ට පෙනුනේ දිව්ය ලෝකයේ ආලෝකය මෙනි.
"මෙතන! මෙතන කට්ටිය ඉන්නවා!" පිටතින් හමුදා නිලධාරියෙකුගේ ගාම්භීර හඬ ඇසුණි.
තවත් මිනිත්තු කිහිපයකින්, යුද හමුදා ඇඳුමින් සැරසුණු, මඩ තැවරුණු මුහුණක් ඇති වීරයෙක් ඒ කුඩා කුහරයෙන් ඔවුන් දෙස බැලුවේය.
"බය වෙන්න එපා අම්මේ, අපි ආවා. ඔයාලා ආරක්ෂිතයි." ඒ වචන ඇසෙත්ම සීතා හඬා වැටුණාය.
හමුදා සෙබළුන් ඉතා පරිස්සමින් ඔවුන් තිදෙනාම එකිනෙකා එළියට ගත්හ. දින ගණනකට පසු නැවුම් වාතය ආශ්වාස කරන විට ඔවුන්ට දැනුණේ නැවත ඉපදුණාක් මෙනි. වෛද්ය කණ්ඩායම් වහාම ඔවුන් වෙත දිව ආහ.
ඔවුන් ගිලන් රථයට නංවන විට, ගුණපාල ආපසු හැරී බැලුවේය. ඔවුන්ගේ නිවස තිබූ තැන දැන් ඇත්තේ විශාල පස් කන්දක් පමණි. නමුත් එතැන සිටි දහඩිය සහ මඩින් නැහැවුණු රණවිරුවන් දෙස බලද්දී ඔහුගේ දෑස් කඳුළින් පිරී ගියේය. ඔවුන්ගේ ජීවිත බේරුණේ හාස්කමකින් නොව, මේ මිනිසුන්ගේ අප්රතිහත ධෛර්යය සහ කැපවීම නිසා බව ඔහු දැන සිටියේය. මඩ යට වැළලී ගියද, බලාපොරොත්තුවේ හුස්ම පොද ඔවුන්ව ජීවත් කරවා තිබුණි.
ස්වාභාවික විපත්වලදී ජනතාව වෙනුවෙන් දිවි හිමියෙන් කැපවෙන අපගේ ත්රිවිධ හමුදාවට සහ සහන සේවකයින්ට මෙය උපහාරයක්ම වේවා!
Copied
උපුටාගත්තේ (Palitha Wickramarathne ගේ මුහුණුපොතෙනි.)
